Het overweldigende gevoel van mama zijn

Soms heb ik gesprekken met vrienden en kennissen die nog geen kinderen hebben. Dan vragen ze, hoe vind je het om moeder te zijn? Lastige vraag, want met alleen 'leuk en bijzonder' ben ik er niet. Want het is overweldigend in mijn ogen. Intens, af en toe best pittig en emotioneel. Het gevoel is eigenlijk niet met 1 woord te omschrijven.

Voordat ik mama werd wist ik eigenlijk niet hoe het voelde om moeder te zijn. Je maakt een voorstelling en bent er constant mee bezig als je zwanger bent, maar dat echte gevoel, dat ken je niet. Je kunt het horen van andere mensen, de verhalen oppikken en er al over mee praten, maar hoe het voelt om mama te mogen zijn, weet je pas als je kindje er is.

Ik vond het in het begin even zoeken. Ritme, Nore leren kennen, mezelf opnieuw ontdekken, en ik merkte aan mezelf dat ik door de eerste newborn fase heen moest. Als ik terug denk aan die eerste weken vond ik die zwaar, mede door het slaapgebrek. Ook al liep mijn hart over van liefde. Op dat moment dacht ik er alleen maar aan hoe het zou zijn als Nore iets groter zou zijn. Wanneer de slapeloze nachten over zouden zijn. Kortom: ik leefde minder in het moment. Want wat waren die eerste weken fijn en speciaal. Lekker kroelen, echt samen zijn en zorgen. Niets moeten, want je hebt verlof.

Nore zit nu in een fase die ik ontzettend leuk vind. Ze brabbelt, is een echte kletskous, neemt dingen over, is bijna altijd vrolijk en ze wordt al een echt mini mensje. Die interactie die ik soms met haar heb is onbeschrijvelijk. Als ik naar haar kijk voel ik intense liefde. Alsof mijn hart overstroomt. Ik kan het gevoel bijna niet uitleggen. Dit gevoel groeit nog iedere dag.

Het gevoel is soms zo overweldigend dat ik ervan moet huilen. Dan twijfel ik aan alles, of ik haar wel genoeg aandacht geef, of ik het allemaal goed doe als moeder. En soms als ze dan niet lekker in haar vel zit en voor de zoveelste keer huilt, betrap ik mezelf er op dat ik denk 'is het al 19.00 uur?'. Maar als ze dan in haar bedje ligt, zo alleen, dan mis ik haar. Dan hoop ik 's avonds stiekem dat ze gaat huilen zodat ik haar nog even vast kan houden, kan knuffelen. Haar haartjes en babygeur kan ruiken.

Dat gevoel als ze haar beide handjes om mijn nek slaat of wanneer ze mij weer ziet na een lange dag werken, is geweldig. Deze momenten wil ik voor altijd herinneren, ze zijn me zo dierbaar. Ik zie haar voor mijn ogen groeien en groter worden en het gaat allemaal soms veel te snel. Want iedere dag die voorbij gaat, is ze weer een stukje ouder. Dus als er weer eens momenten zijn waarop het wat moeizamer gaat, dan denk ik hier aan. Dan probeer ik in onze soms drukke levens extra aandacht te vestigen op dat lieve gezichtje, die kleine handjes en die lange wimpertjes. Want voordat je het weet is ze groot.

Lees ook: eerlijk over het moederschap

Moeder mogen zijn en het gevoel omschrijven vind ik lastig. Maar ik vind het mooi, o zo mooi. Deze blog is ook een stukje voor mezelf als herinnering voor later. Hoe ervaar jij het moederschap?