Eerlijk over het moederschap

Ik krijg regelmatig de vraag of ik mijn bevallingsverhaal wil delen. Eerlijk gezegd heb ik daar lange tijd niets voor gevoeld. Ik vind het behoorlijk privé, sowieso het praten over hoe het moederschap mij vergaat. Op social media probeer ik het een beetje luchtig te houden. Verder dan een foto van Nore delen, hoe mijn dag was of af en toe een persoonlijk verhaaltje komt het niet. Ik vind het geweldig om er over te praten maar als het eenmaal online staat, is er geen weg meer terug. Toch vond ik het fijn om er met Anna van Momtalk over te praten. Zij schreef dit onderstaande interview.

Ik vind het spannend om dit met jullie te delen maar de echte details van de bevalling verklap ik liever niet. Wel heb je zo met deze antwoorden een goed beeld van hoe ik over het moederschap en mijn bevalling denk. Lees het hele verhaal op How about Mom.

Interview Momtalk door Anna Jacobs

Greet beviel begin dit jaar van Nore (7 maanden) en werkt als freelance interieur- en lifestyle blogger. Ze woont met haar twee grote liefdes in een jaren ‘30 huis in Tiel. “Sinds onze dochter er is, merk ik pas hoe fijn het is om je familie dichtbij te hebben. Mijn ouders wonen nog steeds in Friesland, dus die kant willen wij ook weer op.”

“Ik wilde altijd al graag moeder worden, dus dat mijn vriend wat ouder is en die kinderwens ook al voelde, was fijn. Toen we eenmaal de knoop door hadden gehakt - we gaan het proberen - duurde het drie kwart jaar voordat ik zwanger was.

Het moederschap is wat ik ervan had verwacht en gehoopt, maar het gevoel is nog zoveel mooier. Er komt zoveel bij kijken als je een kindje krijgt, al die kleine momentjes die zoveel emoties teweeg brengen. Het is af en toe echt zwaar, dat ervaar ik ook, de gebroken nachten hakken er soms in. Maar hoe belabberd de nacht ook was, als ik ‘s ochtends mijn dochter weer zie lijkt het allemaal weer mee te vallen. Het lijkt ook alsof je lijf langzaam went aan zo’n periode van minder slaap.

Hoe kijk jij terug op jouw bevalling?

De hele zwangerschap heb ik opgekeken tegen de bevalling. Ik ben altijd bang geweest voor ziekenhuizen, voor artsen en prikken. Zelfs voordat ik zwanger was hield die gedachte me al bezig: straks moet ik gaan bevallen en moet ik naar het ziekenhuis! Helaas werd ik met 36 weken opgenomen in het ziekenhuis vanwege een te hoge bloeddruk. Ik had een hele fijne verloskundige met wie ik een goede band had, maar doordat ik medisch werd kwam ik onder begeleiding van het ziekenhuis te staan. Dat vond ik vervelend, want ik kende niemand en zij kende mij niet, en wisten niet hoe ik tegen mijn bevalling aankeek. Bij iedere controle was ik bang dat mijn bloeddruk nog hoger zou zijn, zodat ze me wel in moesten leiden. Er was me van te voren verteld dat de kans bestond dat ik medicatie zou krijgen en niet zonder pijnstilling zou kunnen bevallen. Ondanks mijn angsten was natuurlijk bevallen wel mijn grootste wens gedurende mijn zwangerschap. Gelukkig was dit uiteindelijk ook mogelijk. Ik ben zonder pijnstilling en met begeleiding van een lieve verpleegkundige en gynaecoloog bevallen. Daar waar ik zo tegenop had gezien, viel uiteindelijk reuze mee.

En de periode na de bevalling?

Ik verloor tijdens de bevalling veel bloed, waardoor ik wat langer in het ziekenhuis moest blijven en me een lange tijd niet fit voelde. Tijdens mijn kraamweek moest ik daarom vooral in bed blijven. Dat vond ik niets, ik wilde ook naar beneden, lekker op de bank genieten van mijn baby. Sterker nog: ik wilde het liefst alles zo snel mogelijk weer oppakken, maar je lichaam heeft echt tijd nodig om te herstellen. Letterlijk alles voelt die eerste dagen beurs. Het duurde zeker zes weken totdat ik dacht ‘ik ben er weer’, mijn energielevel is weer op peil. Ik had me daar totaal op verkeken.

Hoe kijk je terug op de eerste maanden als moeder?

De eerste drie maanden vond ik pittig. Ik moest enorm wennen aan de gebroken nachten en had het gevoel continu met voeden bezig te zijn. Zodra Nore sliep was ik in tweestrijd: ga ik nu snel aan het huishouden beginnen, mijn werk weer oppakken of ook maar even slapen? Ik koos meestal voor het laatste, omdat ik merkte dat ik de slaap echt nodig had. Maar die keuze ging me niet makkelijk af. Ik ben het totaal niet gewend om het rustig aan te moeten doen. Ik had van te voren geen verwachtingen van borstvoeding geven. Ik hoopte dat het zou lukken, maar ging er niet per se vanuit. Ik vond het heel fijn en genoot van de momenten samen. Ik ben net gestopt met borstvoeding geven en daar ben ik wel verdrietig over. Als je borstvoeding gewend bent, dan voelt een flesje toch minder intiem.

Is het moederschap tot nu toe wat je ervan had verwacht?

Ik had verwacht dat ik de verandering groter zou vinden, maar het moederschap gaat me natuurlijk af. Ik kan me wel eens verbazen over al die hormonen, die ervoor zorgen dat je het ene moment super gelukkig bent en het andere moment ineens helemaal verdrietig, maar ook dat hoort erbij denk ik. Mijn vriend is gelukkig een hele lieve en betrokken vader, zeker die eerste periode had ik echt het gevoel dat we het samen deden. Hij werkt fulltime en gaat ook ‘s avonds nog wel eens naar een borrel of een feestje. Voor mij is het vanzelfsprekender om thuis te zijn en blijven met onze dochter, maar ik probeer ook momenten voor mezelf te
creëren af en toe. Nore gaat trouwens ook gewoon veel met mij mee op pad. Ik woon ver bij mijn familie en vrienden vandaan, maar wil daar wel nog steeds graag naartoe. Zo’n lange rit is met haar prima te doen gelukkig.

Ik vind het heel fijn om online eerlijke verhalen te lezen. Ik probeer die zelf ook te delen, ook al vind ik dat spannend. Je moet erop berekend zijn dat je kritiek kunt krijgen. Kritiek op mijn moederschap of de keuzes die ik maak als moeder vind ik het lastigst. Ik probeer andere moeders niet te veroordelen. Elke moeder doet het anders, maar we doen het allemaal goed. We willen allemaal het beste voor ons kindje.”

Laat je mij weten wat je ervan vond? Veel liefs, Greet.